Geriye Ne Kaldı Ki!

Önündeki boş kağıda bakıp durdu saatlerce. Yazmak istedikleri beyninin odalarında uçuşuyor ama bir türlü kelimelere dökülemiyordu. Geçirdiği kazanın etkisiyle sol elini kullanmakta zorlandığı için daktilo ile yazmak da zülüm olmuştu. Bir yardımcı mı almalıydı acaba? Ama en son gelen kadınla da anlaşamamış, Onu da çileden çıkarmıştı. Bu koca evde makinesi ve kağıtları ile baş başa kalmıştı sonunda.

“Babaaaaaaa dikkattttt etttttttttt!!!”

Her sabah kan ter içinde aynı kabusla uyanıyordu o günden beri. Uyumak denebilirse yataktaki boğuşmalarına. Hep bu ses, bu kelimeler.

İsteksizce kalktı yatağından. Sessiz ve kasvetli evde dünden farksız bir gün başlamıştı yine. Masanın üstündeki viski şişesinden bir yudum içerken, bu sert içkinin önce boğazını sonra midesini yakışını hissetti. Ama mutlu oldu yaşadığı duygudan. Yaksın, delsin, onu bu dünyadan çekip alsın istiyordu. Canı yanmalıydı. Kendince eziyet çektiriyordu bedenine. Suçluydu çünkü. Yaptığı affedilmezdi.

İçkinin de etkisiyle eski günleri hatırladı yeniden. Sanki aklından hiç çıkıyormuş gibi. Değerini bilmediği güzel, mutlu, huzurlu günlerini. Çocukları vardı, eşi ve dostları. Küçük bir hata ile bozmuştu bu güzel tabloyu.

Tam o an kapı çalındı. Gelen postacı idi. Yayınevi yeni kitabını göndermişti. Postacı sert mi bakmıştı kendisine? O da biliyor muydu yoksa olanları? Suçluluğu okunuyor muydu yüzünden? Tüm bu karmaşık duygular ile paketi alıp, kapattı hemen kapıyı. Bayağı zaman geçmişti bu kitabı kaleme alalı. Ama o kazadan sonra uzun süre hastanede yattığı için gönderememişti yayınevi kendisine. Bu güne kısmetti demek.

“Beni Hayata Bağlayan!”

Kendi yaşam hikayesini anlattığı bir anı kitabıydı bu. Eşi ve çocukları vardı kitabın sayfalarında. Onlarla yaşadıkları yer alıyordu kelime aralarında. Adı takıldı gözüne. “Beni Hayata Bağlayan” Ne kaldı ki diye düşündü. Hayata bağlayan ne var ne yok hepsini silip atmıştı.

O kavşağa girerken cep telefonu ile konuşmanın cezasını ömür boyu taşıyacaktı omuzlarında. Kapat demişti eşi, dinlememişti. Karşıdan gelen kamyonun selektörleri de fayda etmemişti.

Hastanede açmıştı gözlerini. Tek kurtulan oydu o feci kazadan. Sevdikleri olay yerinde hayattan kopup gitmişti. Kızının sesi çınlıyordu yine kulaklarında;

“Babaaaaaaa dikkattttt etttttttttt!!!”

Edememişti işte. Yapabilirim sanmıştı. Yapamamıştı. Kendine olan aşırı güvenin cezasını ömür boyu omuzlarında taşıyacaktı.

Viskisinden bir yudum alarak tekrar geçti daktilosunun başına. Sevdiklerine içindekileri dökmek, özür dilemek, günah çıkarmak istiyordu. Onu affedebilirler miydi acaba? Affetseler ne olurdu ki zamanı geriye döndüremedikten sonra.

Son kitabı olacaktı bu. Elinin acısını hissetmeden bastı tuşlarına makinenin;

“Geriye Ne Kaldı Ki!”

Yazan ve Çizen :Sammy